BİR MEMLEKETİ SEVMEK/ 2

Bir memleketi sevmek diye başladık. Memleketi sevmek, insanın kendini sevmesidir. Kendini bulmak yolculuğunda en güzel yoldur memleket.İnsan memleketi ile vardır. Memleketi kadardır. Memleketine hizmet ettiği kadar vardır. İnsanı insan eden memleketinin taşıdır, toprağıdır,yoludur, yelidir, selidir, insanıdır.

Memleketimizin güzel insanlarından rahmetli Ebe Nahide ablayı hatırladınız mı? . Çocukluğumun masal kahramanlarından biridir. Çoğumuzun hatıralarında yer bulmuştur. Uzun ,ince, kibar haliyle ve beyaz bir tülbent ile zihnimde canlanıyor. Gelin geldiği ilçemize hizmet ederek imkansızlığın kol gezdiği zamanlarda insanın hayatınının üç eşiğinden biri olan doğum gibi kutsal mucizevi olayın başkahramanı. Herkeste izi olan birçoğumuzun eline doğduğu güzel bir insandı. Rahmet olsun.

Çağrışımlar kimleri getiriyor akla değil mi? Zihnimizde herkes ölümsüz. Nahide Ebe gelin geldiği yere hizmet etti. Gurbetine. Bir de kendi memleketine hizmet eden, başka yerlere gitme fırsatları varken gitmeyip anasına,babasına kendini büyüten topraklara yani güzel ilçemize hizmet eden iki isim var. Hilal(Onaran) ve Hatice(Tatlı) hemşire/ebeler. Yeni yetişen, okuyan gençlerimize örnek olarak gösterilmesi gereken iki güzide insan. Gitmediler ıraklara. İlçemiz gibi küçük yerlerde oranın yerlisi olarak çalışmak zordur. Amma iş, bu zorluğu göze alıp, egolarından sıyrılıp kendi halkına hizmet etmektir. Hatırı bilinmesi, el üstünde tutulması gereken insanlardır Hilal ve Hatice hemşire/ebeler. Çekinmeden gidersin kapısına, yolda görür derdini anlatırsın. Elleri öpülesi, saygıda kusur edilmemesi gereken değerlilerimize değerini yaşıyorlarken verelim. Ve bu güzel iki isim nezdinde yaban ellerde okuyup, ardından dönüp dolaşıp doğduğu yerleri doyduğu yer de edip memleketimize hizmet eden herkese saygı duyalım, el üstünde tutalım. Damdan düşenin halini damdan düşen anlayacağı için bizi bizden başka kimse bilmeyeceği için… İşte “bir memleketi sevmektir” bu.

“İnsan yaşadığı yere benzer / O yerin suyuna, o yerin toprağına benzer” diyor şair Edip Cansever. Ne haklı değil mi ? Şöyle bir dönüp bakalım kendimize Çağlayancerit’in neyine benziyoruz? Serin esen garbi yeline mi? Burcu burcu kokan süzmeli tarhanasına mı?Çağıl çağıl çağlayan suyuna mı?Hışır hışır hışırdayan kavaklarına mı?Öksüz Dağına,Engizek Dağına mı?Gözünden çıkan buz gibi suyuna mı?Aksu’suna , Akderesi’ne, Düzbağ’ına, Bozlar’ına, Soğukpınar’ına, Kale’sine, Bölükdamlar’ına, Boylu’suna, Zeynepuşağı’na, Küçüküngüt’üne, Abbasiye’sine,Başpınar’ına, Bayırlısı’na, Keklicek’ine, Ayranpınar’ına mı? Dağlarında kokan dağ çayına, kekiğine mi? Yaylasında biten otuna, otlayan koyununa kuzusuna mı?Göklere değen ardıcına, kamalağına, çamına mı? Damlarda kurutulan patlıcanına, biberine, salçasına mı? Düğünlerde çekilen halayına mı? En çok da çetin cevizine mi? Neyine benzeriz bir düşünelim ve sevelim memleketimizi, sevdirelim. Doktoru yoksa doktor olalım okuyup, hemşiresi yoksa hemşiresi, öğretmeni yoksa öğretmeni, postacısı yoksa postacısı, mühendisi yoksa mühendisi, veterineri yoksa veterineri, imamı yoksa imamı mimarı yoksa mimarı, avukatı yoksa avukatı… Neyi yoksa o olalım. El birliği ile kendimizi kalkındıralım. Bir memleketi sevmek böyle olur çünkü? Eksiğini görüp eleştirerek değil eksiğine bir tuğla da biz koyarak… Selametle sevgili okurlar… Muhabbetle…

Tuğba Yalınkat Kumru